Jaram się Haną i Piotrem

Opowiadanie 1 część 17

PONIEDZIAŁEK RANO- W SZPITALU.

Hana idzie korytarzem. Zaczepia ją Tretter:

Stefan: Już zdrowa?

Hana: Tak.

Stefan: Odpoczęłaś chociaż trochę?

Hana: Nie narzekam. Ale Piotr cały czas marudził, że mam leżeć i się wygrzewać. To tylko angina… nic po za tym.

Stefan: Najwidoczniej jest nadopiekuńczy.

Hana: tak. Troszczy się jak mało kto.

Stefan: Najważniejsze, że tak szybko wróciłaś.

Hana: Okropnie jest siedzieć samemu w domu… Przez te klika dni tak się stęskniłam ze pracą.

Piotr podchodzi do Stefana i Hany.

Stefan (na widok Piotra): Nie będę wam przeszkadzał. Muszę jeszcze pójść do Van Graafa.

Hana: Cześć
Stefan: Hej.

Piotr: Jak się czujesz?

Hana: Jestem już zdrowa.

Piotr: Wiem. Martwię się o ciebie.

Hana: Nie musisz.

Piotr: Przepraszam, zapominam.

Hana: Muszę iść do siebie. Pacjenci czekają… O której dziś kończysz?

Piotr: Dzisiaj… Jak dobrze pójdzie to o 18.

Hana: Czyli wracamy razem.

Piotr: Oczywiście.

Hana: Będę czekać.

Piotr: A nie lepiej, żebyś jechała do domu?

Hana: Nie!?

Piotr: Mam chyba dzisiaj operację.

Hana: Więc?

Piotr: Jeśli trzeba będzie operować to co najmniej 2 godziny…

Hana: Więc zamiast o 18 będziesz o 20. Rozumiem. Pojadę do domu.

Piotr: Wrócisz moim autem.

Hana: A ty? Mam po ciebie potem przyjechać?

Piotr: Nie. Wezmę taksówkę.

Hana: Okej.  (pocałowała Piotra i poszła)